Powrót

W mieście takim jak nasze nie ma przestrzeni dla myśli. Snujemy się od przystanka do przystanka, wysłuchując w międzyczasie cudzych narzekań i przekleństw rzucanych na wiatr. Najlepsze są tramwaje, bo buja nami na boki aż do całkowitego przewrotu kiszek; czasem wszystkiego nam się odechciewa, a jeszcze większe poczucie bezsensu wzmagają w nas kolizje. Tramwajarze nie znają umiaru. Codziennie wypadamy z szyn, wyłamujemy lusterka cudzych pojazdów i stajemy w kilometrowych korkach. Każdego dnia myślimy więc No tak, teraz mógłbym robić tyle wspaniałych rzeczy!. A czy serio moglibyśmy?

Czasem naprawdę nabieramy ochoty, żeby stąd zwiać i ulokować się w miejscu, w którym zaczyna się nasza historia. Bo gdzież mielibyśmy szukać samych siebie, jeśli nie tam, gdzie nasze źródło? Pojednanie się z miejscem, które pamięta nas jeszcze z czasów, gdy mogliśmy pozwolić sobie na luksus obnoszenia się z prawdziwym „ja”, powinno przecież udzielić nam odpowiedzi na pytania, które nas nurtują.

Dopiero powrót do korzeni pozwoliłby nam zdać sobie sprawę z tego, że rzeczy raz utraconej nie jesteśmy już w stanie odzyskać. I choćbyśmy przebyli pół świata i choćbyśmy nawet rozglądali się za swoim bezpiecznym miejscem, nie odnajdziemy poszukiwanego, bo ono już nie istnieje. A człowiekowi zawsze lepiej będzie tam, gdzie go nie ma.

Nasze najważniejsze Pierwsze Miejsca nie przybliżą nas do tego, kim byliśmy kiedyś. Wspomnienia ulokowane są jedynie w naszych głowach, co oznacza, że wyidealizowaną i podkoloryzowaną wizję naszego życia możemy zabrać ze sobą wszędzie. Rzeczywiste poszukiwania pozostają jednak bez sensu; została nam tylko pamięć - zawodzący bajarz, który pijany nostalgią będzie obiecywał nam spełnione marzenia i stabilizację.

A może, zamiast wiecznego poszukiwania, warto byłoby poddać się rzeczywistości? Skoro ostatecznie i tak pozostanie nam jedynie blady cień  po tym, co kiedyś wydawało nam się najważniejsze?

Autorka: Zuzanna Menard